Chrapanie podczas snu może zwiększać ryzyko udaru mózgu – potwierdzają naukowcy z Uniwersytetu w Pekinie, których badania przedstawiono w czasopiśmie. Zdrowie regionalne Lancet.
Chrapanie może prowadzić do udaru mózgu na kilka możliwych sposobów. Po pierwsze, może powodować anoksemię, czyli brak tlenu we krwi tętniczej. Kiedy krwi docierającej do mózgu brakuje tlenu przez dłużej niż kilka minut, powoduje to bezpośrednią śmierć komórek mózgowych. Nawet niewielki niedobór tlenu może prowadzić do miażdżycy.
Innym możliwym sposobem, w jaki chrapanie może prowadzić do udaru, są wibracje, które powoduje. Głośne chrapanie może powodować silne wibracje, które oddziałują na ścianę tętnic i rozrywają naczynie krwionośne. Spontaniczne pęknięcie tętnicy prowadzi do ustania dopływu krwi do mózgu.
W badaniu naukowym przeanalizowano dane pochodzące od ponad 8 000 ochotników. Z ustalonych statystyk wynika, że chrapanie wiąże się ze zwiększonym ryzykiem udaru spowodowanego chrapaniem – ryzyko pełnoobjawowego udaru jest o około 56% wyższe u osób chrapających. Ryzyko udaru krwotocznego i udaru niedokrwiennego u osób chrapiących jest odpowiednio o 50% i 100% większe.
Chrapanie występuje, gdy wdychane powietrze nie może łatwo przejść przez nos lub usta. Sporadyczne, lekkie chrapanie jest normalne dla większości ludzi, ale gdy staje się przewlekłe, może wskazywać na bezdech senny. Same dźwięki wydawane podczas chrapania mogą być spowodowane podniebieniem miękkim, a także położeniem i wielkością migdałków i języka. Wiek ma wpływ na chrapanie, ponieważ wraz z wiekiem napięcie mięśniowe maleje, a drogi oddechowe zwężają się.
Jeśli chrapanie wskazuje na bezdech senny, oznacza to, że oddychanie nagle zatrzymuje się i rozpoczyna ponownie o określonych porach nocy. Bezdech senny może prowadzić do zaburzeń rytmu dobowego i zmęczenia w ciągu dnia, ale także do wysokiego ciśnienia krwi i zaburzeń poziomu tlenu we krwi.
Bibliografia:
Zhu, Y. Związek przyczynowy między chrapaniem a udarem: badanie randomizacyjne Mendla w populacji chińskiej.