Streptococcus pyogenes i syncytialny wirus oddechowy (RSV) to dwie najczęstsze przyczyny infekcji u dzieci, ale atakują również osoby starsze, a ich skutki mogą być od łagodnych do bardzo poważnych w niektórych przypadkach. Obecnie nie ma szczepionki chroniącej przed paciorkowcami, a niedawno zatwierdzona szczepionka przeciwko wirusowi RSV nie jest dostępna w Grecji.

Co powoduje paciorkowiec i w jakich przypadkach zagraża życiu?

Streptococcus pyogenny to bakteria występująca na skórze lub w nosogardzieli człowieka, mówi w rozmowie z APE-MPE pediatra, specjalista chorób zakaźnych Ioannis Kavaliotis, który był dyrektorem Kliniki Pediatrycznej w Szpitalu Chorób Specjalnych (Zakaźnych) w Salonikach.

Zauważa również, że niektórzy są nosicielami, a inni czasami chorują. Jak wyjaśnia pan Kavaliotis, paciorkowce ropotwórcze powodują różne infekcje, takie jak zapalenie migdałków, zakaźna woskowina, zapalenie ucha, zapalenie płuc, zapalenie nosa i zatok, szkarlatyna. Powoduje także poważniejsze (i rzadsze) schorzenia inwazyjne, takie jak róża, zapalenie tkanki łącznej, bakteriemia, martwicze zapalenie powięzi, zapalenie kości i szpiku, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zespół wstrząsu toksycznego.

„Zakażenia naciekowe częściej obserwuje się u osób starszych, w bardzo młodym wieku lub u osób z czynnikami ryzyka (używanie substancji psychoaktywnych, alkoholizm, immunosupresja). Nieropne powikłania infekcji paciorkowcami to gorączka reumatyczna, reumatyczna choroba serca i ostre kłębuszkowe zapalenie nerek.

Częstość występowania infekcji paciorkowcami nie jest mała. Oblicza się na przykład około 620 000 000 przypadków zapalenia migdałków rocznie, 162 000 000 przypadków zakaźnej woskowiny, 33 000 000 przypadków reumatycznej choroby serca. Śmiertelność z powodu infekcji paciorkowcami (GAS) na całym świecie zbliża się do 500 000 zgonów rocznie. Proste zakażenia paciorkowcami mają bardzo dobre rokowanie, natomiast zakażenia inwazyjne (głównie zapalenie powięzi i wstrząs toksyczny) charakteryzują się wysoką śmiertelnością na poziomie 15–25%” – podkreśla pan Kavaliotis.

Paciorkowcowe zapalenie gardła, kiedy należy to sprawdzić?

„Niebezpieczeństwo zapalenia migdałków polega głównie na rozwoju gorączki reumatycznej jako powikłania. U dzieci w wieku poniżej 3 lat paciorkowce są rzadką przyczyną infekcji i ryzyko to praktycznie nie istnieje. Dlatego badanie na paciorkowcowe zapalenie gardła wykonuje się u dzieci powyżej 3. roku życia.

Innymi słowy, wykonuje się test na paciorkowce i jeśli wynik jest pozytywny, wdrażane jest leczenie. Jeżeli wynik jest negatywny, kontynuujemy posiew wymazu z gardła i w zależności od wyniku leczymy lub nie. U dzieci do 3. roku życia kontrolę i leczenie stosuje się zwykle wówczas, gdy w bezpośrednim otoczeniu znajduje się inny pacjent ze stwierdzonym zapaleniem gardła i migdałków lub gdy objawy u dziecka są bardzo intensywne i klasyczne dla zakażenia o etiologii bakteryjnej” – mówi Kavaliotis. .

Jak rozprzestrzenia się strept?

Do zakażenia dochodzi poprzez kontakt z chorym, wydzielinę nosowo-gardłową lub jakikolwiek uraz. Rozprzestrzenianie następuje do 3 tygodni po zakażeniu (przyjmowanie antybiotyku zatrzymuje transmisję po 24 godzinach). Do przeniesienia zakażenia dochodzi nawet wtedy, gdy osoba chora lub nosiciel bakterii nie ma objawów.

Jakie są objawy i jak postawić diagnozę?

„Istnieją różne rodzaje chorób, od łagodnych do ciężkich. To ostatnie może być śmiertelne. Objawy różnią się w zależności od postaci zakażenia (np. zapalenie gardła i migdałków, zakaźna woskowina itp.). W USA każdego roku odnotowuje się miliony przypadków łagodnych infekcji, około 12 000 ciężkich przypadków i około 1500 zgonów. Diagnozę stawia się na podstawie testu Strep i posiewu wymazu z gardła” – mówi pan Kavaliotis.

Co jest zalecane w leczeniu i kto jest narażony na ryzyko poważnej infekcji?

Leczenie polega na podaniu antybiotyku. Po otrzymaniu przez 24 godziny dziecko może wrócić do szkoły, o ile ogólnie czuje się dobrze. Zapobieganie głównemu powikłaniu gorączki reumatycznej można osiągnąć nawet wtedy, gdy antybiotyk zostanie podany w ciągu pierwszego tygodnia (do 9 dni) od rozpoznania. Ciężka infekcja wymaga hospitalizacji. Grupy ryzyka ciężkiej infekcji to osoby z obniżoną odpornością, osoby z chorobami podstawowymi oraz osoby, które niedawno przeszły kolejną infekcję wirusową. Aby zapobiec tym infekcjom, p. Kavaliotis zaleca proste środki higieny osobistej i ogólnej, tj. dokładne mycie rąk i czystość rany.

Zakażenie wirusem syncytialnym układu oddechowego

Jak stwierdził p. Cavaliotis RSV jest powszechnym wirusem układu oddechowego i powoduje łagodne objawy przeziębienia. W Europie występuje u około 213 000 dzieci rocznie i u 158 000 dorosłych.

„RSV przenoszony jest między ludźmi drogą kropelkową, gdy oddychają, rozmawiają, kaszlą lub kichają. Całowanie (np. rodzic z dzieckiem) jest przyczyną przenoszenia. Może być również przenoszony przez zanieczyszczone powierzchnie, których dotykają dłonie, a następnie dłonie dotykają ust, nosa i oczu. Okres inkubacji wynosi 2-8 dni, a objawami są kaszel, kichanie, gorączka, katar, świszczący oddech. U niemowląt mogą współistnieć: drażliwość, zmniejszenie apetytu, przyspieszony oddech, bezdech.

U dzieci do 5. roku życia: przyspieszony oddech, dysfagia, stan septyczny, natomiast u dorosłych: ból gardła, ból głowy, zmęczenie. Ciężka infekcja może wystąpić u niemowląt do 6. miesiąca życia, osób powyżej 65. roku życia oraz osób z obniżoną odpornością, które wraz z osobami z chorobami podstawowymi stanowią grupę ryzyka zakażenia RSV. Kobiety w ciąży stanowią szczególną grupę ryzyka. Leczenie jest leczeniem objawowym. Jednak większość pacjentów bez leczenia wraca do zdrowia w ciągu tygodnia.” wyjaśnia pan Kavaliotis.

Według Pana Kavaliotisa objawami wskazującymi na powikłania i ich powagę są: trudności w oddychaniu, trzepotanie skrzydełek nosa, czyli otwieranie się wejścia do nosa przy każdym oddechu, wgłębienia międzyopłucnowe (zwróć uwagę na przestrzenie między żebrami), sinica błony śluzowej nosa usta, akrocyjanoza. U niemowląt może rozwinąć się sepsa, u dorosłych zawał serca. W celu zapobiegania zaleca się ogólne środki zapobiegawcze, zakrywanie ust podczas kaszlu itp., zamknięcie pacjenta w domu.

Jeśli chodzi o szczepionkę przeciw wirusowi RSV, która nie jest jeszcze dostępna w Grecji, pan Kavaliotis stwierdza, że ​​niedawno zatwierdzono dwie szczepionki dla osób w wieku powyżej 60–65 lat. Jeden z nich został także dopuszczony do stosowania u kobiet w ciąży w celu ochrony noworodków i niemowląt w wieku 0-6 miesięcy przed zakażeniem wirusem RSV (poprzez przenoszenie przeciwciał). „Jeśli chodzi o niemowlęta, są one chronione albo przez matkę (jak wspomnieliśmy powyżej), albo poprzez szczepienie przeciwciałem monoklonalnym (które również nie jest dostępne w naszym kraju), które podaje się niemowlętom urodzonym w sezonie wirusa RSV” – dodaje pan Kavaliotis .

enikos.gr