25 grudnia obchodzimy Boże Narodzenie – Boże Narodzenie, zwane także Bozhik lub Bozhich. Jest to jedno z największych świąt kościelnych w świecie chrześcijańskim.
Narodziny Chrystusa
Święto zaczyna się 25 grudnia we wczesnych godzinach porannych. To swego rodzaju kontynuacja Wigilii. Na nim chrześcijanie świętują narodziny Syna Bożego Jezusa Chrystusa.
Według Ewangelii Chrystus narodził się w jaskini w mieście Betlejem, w prowincji Judea. W chwili Narodzenia na niebie rozbłyskuje niezwykłe światło i anioł oznajmia, że na świat przyszedł Zbawiciel. Pasterze z Betlejem byli pierwszymi ludźmi, którzy oddawali cześć Bogu Synowi. Czczą go także trzej królowie ze Wschodu, przywiezieni na to miejsce przez gwiazdę, która wzniosła się nad niebem. Zgodnie z ówczesnymi zwyczajami królowie wręczali dary ze złota, kadzidła i mirry.
Prawosławni chrześcijanie obchodzą Boże Narodzenie Chrystusa tak uroczyście jak Wielkanoc. Dla katolików i protestantów Boże Narodzenie jest najbardziej czczonym świętem. Boże Narodzenie to jedno z 20 świąt kościelnych w Bułgarii. Obchodzone jest 25 grudnia (gregoriański i nowy juliański), 6 stycznia w Kościele ormiańskim i 7 stycznia (juliański). W Bułgarii jest to święto oficjalne decyzją IX Zgromadzenia Narodowego z 28 marca 1990 r. W krajach w większości chrześcijańskich Boże Narodzenie jest najważniejszym ekonomicznie świętem w roku, a w wielu krajach obchodzone jest również jako święto świeckie z małą populacją chrześcijańską. Związane jest to z wymianą prezentów w rodzinie, a także prezentów od Świętego Mikołaja i innych mitycznych postaci.
Według większości historyków pierwsza uroczystość Narodzenia Pańskiego miała miejsce w Rzymie w roku 336 n.e. Nazwa Boże Narodzenie pochodzi od rzymskich świąt Kalendi, poświęconych przesileniu zimowemu (od słowa „calende”). Aż do IV wieku w kalendarzu Kościoła prawosławnego nie było święta poświęconego narodzinom Chrystusa. Świętuje się Jego zmartwychwstanie i powrót do nieba oraz chrzest. Rozdzielenie obu świąt nastąpiło dopiero w IV-V w. pod wpływem starożytnych wierzeń pogańskich. To właśnie w dniach od 17 do 23 grudnia przedstawiciele starej wiary w Rzymie czcili boga Saturna, a 25 grudnia Rzymianie świętowali słońce i jego zwycięstwo nad ciemnością. Obrzędy kalendarzowe wśród Słowian związane są z początkiem roku, z cyklem słonecznym w grudniu. W miarę rozprzestrzeniania się religii chrześcijańskiej narodziny Boga Słońca łączono z symbolicznym imieniem nadanym Chrystusowi jako „słońce sprawiedliwości”.
Tradycje
W XX wieku Bułgarzy do rytuału bożonarodzeniowego dodali kolejny element przywieziony z Europy Zachodniej – świecącą choinkę. Chrystus przychodzi na ziemię, aby uświęcić ludzi i ich królestwo. Swoim przyjściem przynosi cząstkę świętości niebiańskiego pokoju – piękne, pełne owoców rajskie drzewo. Dlatego choinkę wypełniają figury aniołów, Świętego Mikołaja, girlandy, kule, świece, symbolizujące istotę Chrystusa (światło, wiedza, czystość, prawda).
Tradycja ludowa związana jest ze zwyczajem kolędowania. Głównymi uczestnikami są chłopcy w wieku przedmałżeńskim. Ich przygotowanie zaczyna się od Ignazhdena. Następnie uczy się kolęd, tworzą się grupy kolędnicze, ustala się lidera grupy, kto jest starszy i żonaty. Odświętnie ubrani kolędnicy noszą kalpaki ozdobione frędzlami, a w rękach noszą „wzorzyste patyki”. Czas Świąt Bożego Narodzenia jest ściśle określony przez tradycję – od północy do wschodu słońca w dniu Bożego Narodzenia. Karakonjoli, wampiry, gobliny itp. pojawiają się następnie w popularnych wyobrażeniach. istoty nadprzyrodzone. Kolędnicy swoimi pieśniami mają moc ich odpędzić.
Zwykle grupy kolędników składają się ze starca, babci, trochobera, dudziarza i śpiewaków czetnickich. Starzec i babcia śmieją się, trochober zbiera prezenty, dudziarz gra, Czetnicy śpiewają. W niektórych rejonach kolędnicy udają koty, miaucząc i ogłaszając swoje przybycie. Kolędujący chłopcy ubrani jak zwykle odświętnie, jak na wielki mróz, w czapkach obszytych sznurkiem popcornu i pękiem bukszpanu, z knebelami w dłoniach. Wszędzie w domach czekają na nich z radością, chyba że dom spotkał jakiś smutek, śmierć lub choroba. Od północy do rana kolędnicy chodzą po domach, śpiewają kolędy z życzeniami zdrowia, szczęścia w rodzinie i obfitych zbiorów, a gospodynie obdarowują je kolędnikami. Najpierw zaczynasz od domu najbardziej osobistej osoby we wsi – burmistrza, księdza, a także nauczyciela. Gospodarz wita kolędników krową i utkwioną w niej parą. Gospodyni daje sito pszenicy, które kolędnicy posypują cały dom z okazji narodzin w nadchodzącym roku. W niektórych miejscach, jeśli w domu jest panna młoda, przygotowuje ona dla swojego kochanka specjalny pisany kravai. Następnie wszystkie pisemne krawaty wywiesza się w miejscu publicznym, aby ocenić, kto jest ile jest wart i kupić je w drodze licytacji. Każdy facet kupuje krowę swojej dziewczynie. Piosenki śpiewane są dla wszystkich członków rodziny, od najstarszych (zarówno pod względem stażu pracy, jak i szacunku) po najmłodszych.
W Boże Narodzenie wszyscy chodzą do kościoła. Odbywa się tradycyjny taniec wiejski. Tradycyjnie Boże Narodzenie obchodzone jest w naszym kraju przez 3 dni. Według powszechnego przekonania, jeśli pożyczysz sól na Boże Narodzenie i jej nie zwrócisz, będą bolały Cię oczy. Jeśli w Święta Bożego Narodzenia boli Cię ucho, oznacza to, że przeszedł obok Ciebie anioł z nieba. Dlatego musisz przeżegnać się trzy razy, a wszystko, co sobie postanowisz, spełni się.
Posiłek
W Boże Narodzenie post się kończy, a obiad jest błogi i bardzo bogaty. Należy na nim podać placek z różnorodnym nadzieniem – mięsem, kapustą, grzybami, porem, dynią itp. Dania główne w tym i kolejnych daniach przygotowywane są z wieprzowiny.
Posiłek: pita, placek, pacha, pieczona wątróbka, pastrami z kapustą, wieprzowina z porem, pieczony kurczak.
Na Boże Narodzenie jeździ świnia. Stół nie jest podnoszony przez cały dzień. Prochy przetrzymywane są przez wszystkie dni od Ignażdena do Jordanovdena, a następnie zbierane i wykorzystywane przez cały rok jako lekarstwo na różne choroby. Kiedy gospodarz wstaje od stołu, idzie pochylony, tak że gałęzie drzew są pochylone do ziemi i obładowane owocami. Do drzew owocowych przywiązuje się słomę, aby wydały owoce.
Na świątecznym stole można zobaczyć chleby i ciasta o najróżniejszych kształtach i wzorach, które również kojarzą się z wielkim świętem, a także śpiewane są w pieśniach kolędniczych. Wiele z nich, zgodnie ze starymi tradycjami, ma kształt różnych narzędzi rolniczych, za pomocą których uprawia się ziemię w celu wyprodukowania pszenicy, lub na nich są namalowane i oznaczone wiejskie narzędzia, rzemiosło, artykuły gospodarstwa domowego, zwierzęta domowe, bez których życie na wsi jest nie do pomyślenia. Niektóre z tych ważnych dla rodziny postaci są obrysowane orzechami włoskimi, plasterkami jabłek, inne pokolorowano według gustu i wyobraźni właściciela. Oprócz tego ugniata się i piecze kravais, czyli małe bochenki z krzyżykami, które wręcza się kolędnikom, gdy śpiewają przy bramie drogowej. Na niektórych z nich umieszczana jest także moneta – symbol dobrobytu i bogactwa.
Według najstarszych tradycji mąkę na te religijne chleby lub bochenki przesiewa się trzykrotnie, aby była „jedwabista”, jak się o niej śpiewa, a wodę, z którą ją miesza, musi przynieść do białej miski dziewica lub młoda panna młoda w domu, która jeszcze nie urodziła.
Źródło bgnes
