Zakrzepica żył powierzchownych i głębokich to dwie zasadniczo podobne choroby atakujące układ żylny. Jednocześnie niezwykle istotne jest ich rozróżnienie, gdyż w przypadku jednej diagnozy leczenie jest inne. W obu chorobach w świetle żyły tworzy się skrzeplina, która blokuje żylny odpływ krwi. Rozpoznanie w obu schorzeniach stawia chirurg naczyniowy na podstawie badania i badań instrumentalnych – USG Dopplera i flebografii. Czym różnią się zakrzepica żył powierzchownych i głębokich, jakie są ich charakterystyczne objawy i metody leczenia, rozmawiamy z dr Ahmedem Hodjovem.
Wizytówka
♦ Doktor Ahmed Hodjov jest specjalistą chirurgiem naczyniowym. W 2023 roku ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Medycznym w Sofii. W okresie od listopada 2022 r. do listopada 2023 r. pełnił funkcję opiekuna w Klinice Chirurgii Naczyniowej i Wewnątrznaczyniowej w St.Ekaterina UMBAL w Sofii. Od grudnia 2023 roku jest członkiem zespołu Kliniki Chirurgii Naczyniowej i Wewnątrznaczyniowej tego samego szpitala. Jest członkiem BLS i BNDSEHA.
– Doktorze Hodzhov, co powinniśmy wiedzieć o zakrzepicy żył powierzchownych i jej objawach?
– Zakrzepica żył powierzchownych zaczyna się nagle i objawia się bólem, zaczerwienieniem i miejscowym obrzękiem wokół zajętej żyły. Uważa się, że w około 90% przypadków dotyczy to już istniejących żylaków. Ból w obszarze zapalenia jest stały i prowadzi w symptomatologii, a jego przyczyną jest „ukrzyżowanie”, które powoduje utworzony skrzep w dotkniętej żyle. Nie jest wykluczone, że może rozwinąć się nawet przy wyraźnie zdrowych żyłach.
Typowy jest obrzęk w obszarze dotkniętej żyły, skóra w tym obszarze jest niebieskawa i ciepła. Pulsacje tętnic obwodowych są zachowane. Proces ten może rozwinąć się w dowolnej części powierzchownej sieci żylnej, ale często obejmuje podudzie i środkową jedną trzecią uda z zakrzepicą żyły odpiszczelowej. W miarę postępu procesu i dotarcia zakrzepicy do układu żył głębokich i późniejszego odwarstwienia substancji zakrzepowych dochodzi do wystąpienia płucnej choroby zakrzepowo-zatorowej, najpoważniejszego i zagrażającego życiu powikłania zakrzepicy żył powierzchownych i głębokich.
– Co obejmuje leczenie pacjentów z powierzchowną zakrzepicą żył?
– Leczenie polega na podawaniu leków. W bardzo ciężkich przypadkach wykonuje się również operację, gdy proces jest wznoszący, aby zapobiec rozwojowi płucnej choroby zakrzepowo-zatorowej. W pojedynczych przypadkach, ze ścisłych wskazań, rozpoczyna się leczenie chirurgiczne. Leczenie lecznicze obejmuje podawanie podskórne lub doustne leków przeciwzakrzepowych drobnocząsteczkowej heparyny, maści o działaniu przeciwzapalnym, maści i żele o działaniu venotonicznym i chłodzącym, venotonics, elastyczny ucisk chorej kończyny i ograniczenie ruchu. Czas trwania leczenia jest indywidualny, według uznania lekarza prowadzącego.
– Co może wywołać rozwój tej choroby?
– Przy długotrwałym unieruchomieniu przepływ krwi do kończyn spowalnia, co jest warunkiem powstania zakrzepów w żyłach. Przyczyną może być leczenie hormonalne estrogenami, podczas których mogą również tworzyć się skrzepy krwi, ponieważ estrogeny osłabiają ściany naczyń krwionośnych. Dlatego w takim przypadku przepisuje się również tabletki, aby zapobiec tworzeniu się zakrzepicy żylnej. Czynnikami ryzyka są także dziedziczne zaburzenia krzepnięcia krwi, uszkodzenie żył.
Doktor Ahmed Hodjov
– A co jest charakterystyczne dla zakrzepicy żył głębokich?
– Zakrzepica żył głębokich jest chorobą wymagającą pilnego leczenia, gdyż w przypadku niepodjęcia na czas niezbędnego leczenia może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, a nawet śmierci. Jest to stan, w którym w części sieci żył głębokich tworzy się skrzep krwi.
Zakrzep ten zakłóca normalne funkcjonowanie krążenia krwi i zwiększa ciśnienie w sieci żylnej. Niebezpieczeństwo tego stanu wynika z faktu, że skrzeplina nie jest naprawiona. Może przedostać się do płuc i spowodować płucną chorobę zakrzepowo-zatorową. Głównymi czynnikami ryzyka są dziedziczne zaburzenia krzepnięcia krwi, stosowanie środków antykoncepcyjnych, choroby nowotworowe, ciężkie i długotrwałe interwencje chirurgiczne, uraz, ciąża, poród, aborcja.
Typowe objawy to ogólne osłabienie, nagły obrzęk w obszarze zakrzepicy, ból w dotkniętej nodze, uczucie ciężkości, skóra jest ciepła i sina, tkanki dotkniętej kończyny są napięte. Obrzęk w zakrzepicy żył głębokich (DVT) rozpoczyna się na obwodzie i dociera do miejsca niedrożności naczynia żył głębokich.
– Jakie są ważne etapy leczenia zakrzepicy żył głębokich?
– Pacjent musi być całkowicie spokojny, ponieważ każdy ruch może spowodować przesunięcie skrzepliny i doprowadzić do zatorowości płucnej. Leczenie jest zachowawcze w placówce medycznej i obejmuje ścisłe leżenie w łóżku do czasu ustąpienia ostrego okresu trwającego od 5 do 7 dni. Leczenie obejmuje podanie odpowiedniej terapii przeciwzakrzepowej, niesteroidowych leków przeciwzapalnych, leków wenotonicznych, uniesienie chorej kończyny oraz ucisk elastyczny w trakcie i po okresie rehabilitacji.
Jednym z istotnych medycznie i społecznie powikłań zakrzepicy żył głębokich jest zespół pozakrzepowy (PTS), prowadzący do znacznego obniżenia jakości życia pacjenta. Rozwija się u około 30% pacjentów z zakrzepicą żył głębokich do piątego roku od ostrego momentu. Jednym z poważnych powikłań PTSD jest pojawienie się ran w dotkniętym obszarze, które uniemożliwiają życie pacjenta i wymagają wielkiego wysiłku, aby je zagoić. Zapobieganie PTS u pacjentów z DVT polega na ścisłym przestrzeganiu leczenia przepisanego przez lekarza prowadzącego, a zwłaszcza terapii przeciwzakrzepowej i uciskowej.
Jak powstają skrzepy krwi w żyłach?
Istnieją 3 kluczowe mechanizmy w procesie tworzenia się skrzepliny wewnątrz żył:
• Naruszenie integralności, uszkodzenie (tzw. zmiana) śródbłonka – wewnętrznej wyściółki naczyń krwionośnych. W odpowiedzi na te zmiany w leżących poniżej warstwach ścian naczyń uruchamiane są stymulujące procesy gojenia i zatrzymywania krwawienia. W obszarze ubytku uwalniana jest tromboplastyna tkankowa, co prowadzi do wzrostu skrzepliny.
• Zaburzenia hemodynamiczne – zmiany w szybkości i charakterze przepływu krwi w naczyniach. Obecność nieprawidłowych zwężeń, nierównomiernych rozszerzeń, krzywizn ścian żylnych i wad zastawek żylnych wpływa niekorzystnie na przepływ krwi. Staje się burzliwy, nierówny, ze strefami wirów, opóźnień i ruchu wstecznego (refluks). Zwiększa to ryzyko uszkodzenia ścian naczyń krwionośnych i powstania zakrzepów krwi. Dlatego niewłaściwe leczenie żylaków kończyn dolnych predysponuje do nawrotów zakrzepicy.
• Aktywacja układu krzepnięcia krwi, która jest wzmacniana przez produkcję tromboplastyny. Inicjuje złożoną kaskadę reakcji obejmujących wiele składników biochemicznych i komórkowych.
Zalecenia dotyczące żylaków
Tworzenie się skrzepów krwi jest naturalnym mechanizmem obronnym mającym na celu zatrzymanie krwawienia w przypadku uszkodzenia naczynia. Jednak w przypadku zakrzepicy krzepnięcie krwi nabiera charakteru patologicznego i nieprzystosowawczego. A pojawienie się skrzepu krwi powoduje problemy z krążeniem krwi w dotkniętych i sąsiednich żyłach.
Co dzieje się obok utworzonego już skrzepu krwi?
Początkowo skrzeplina utworzona w świetle naczynia jest niewielka i znajduje się blisko ściany, przyczepionej do obszaru ubytku śródbłonka. Jego dalsze losy mogą być inne:
• Skrzep może nadal rosnąć, wypełniając światło żyły i rozprzestrzeniając się na całej jej długości.
• Skrzep lub jego część może się oderwać i zacząć „podróżować” z krwią.
• Przy wystarczającej aktywacji układu fibrynolizy odwrotny rozwój zakrzepicy rozpoczyna się od resorpcji skrzepliny. W tym przypadku często w większych skrzepach pojawia się tunel dla krwi – proces ten nazywa się rekanalizacją. Jednak samoistna fibrynoliza skrzepliny jest bardzo niebezpiecznym momentem w procesie rozwoju zakrzepicy, ponieważ może prowadzić do powstawania migrujących fragmentów.
• Zakrzep może pozostać w świetle żyły, w tym czasie staje się gęstszy, narasta wraz z nitkami fibryny i solami wapnia i, że tak powiem, „kostnieje”.
Milena Wasilewa
